De basis van het Medical Taping Concept werd in de jaren zeventig gelegd in Japan en Korea. In deze periode werden daar tapemethoden met elastische tape ontwikkeld die de bewegingsleer (kinesiologie) en de kennis over de spieractiviteit in het menselijk lichaam als uitgangspunt namen. De grondleggers van Medical Taping waren er zich namelijk van bewust dat beweging en spieractiviteit onmisbare factoren zijn bij het genezen en voorkomen van lichamelijke problemen.

De achterliggende gedachte hierbij is dat spieren niet alleen invloed hebben op de bewegingen van het lichaam, maar bijvoorbeeld ook de bloedsomloop, het lymfestelsel en de lichaamstemperatuur beïnvloeden. Als de spieren niet goed werken, kan dat dus resulteren in uiteenlopende klachten en symptomen. Wanneer de niet goed functionerende spieren echter ondersteund worden met deze speciale elastische tape, zal dat het zelf herstellend vermogen van het lichaam stimuleren.

Toen het concept verder werd ontwikkeld, bleek al snel dat de behandelingstechnieken zo veelzijdig zijn dat er naast Medical Taping Concept logode behandeling van spieren ook vele andere toepassingsgebieden bestaan. Nieuwe technieken en aanvullingen volgden elkaar in snel tempo op. Zo ontstonden er dus nieuwe behandelingsmethoden, zoals “Medical Taping”, “Lymf Taping”, “Meridiaan Taping” en “Cross Taping”. Al deze methoden zijn vervolgens samengebracht in het Medical Taping Concept.

Inmiddels is het Medical Taping Concept wereldwijd bekend en wordt door diverse soorten professionele behandelaars binnen de gezondheidszorg toegepast .

In tegenstelling tot de conventionele tapemethode, die vaak met niet rekbaar materiaal ten doel heeft een beperking van de gewrichten te bewerkstelligen, bereikt deze tapemethode juist een “vergroting van de mobiliteit” door functieverbetering.

Het principe is: Activeren in plaats van fixeren met daarbij behoud van de volledige functionaliteit van de spieren.